در طول بیست روز گذشته مساله ای را به دقت تمام پی گیری می کردم . در نوشته های قبلی ام هم اشاره هایی به محدودیت های زنان در عرصه های اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی و سیاسی داشتم و مثال بسیار بارزی را برای آن آورده بودم : " تیم فوتسال کشورمان " .... تیم فوتسال زنان ایران ... یک بار دیگر به آن ماجرا اشاره می کنم : خروج زنان از کشور ما به شرط رضایت همسرانشان ممکن است . این تبعیض آشکار برای مردان وجود ندارد یعنی مردها حق دارند بدون اجازه همسرانشان به هر کشوری که بخواهند سفر کنند و عقده های فرو خورده خود را حتی در مورد ارتباط با زن ها تسکین دهند ! کاپیتان تیم ملی فوتسال کشورمان هم با ممانعت همسرش برای سفر به خارج از کشور و شرکت در مسابقات جهانی مواجه شد و سر وصدای زیادی به خصوص در شبکه های اجتماعی بر پا کرد .
جالب این که تیم ملی فوتسال زنان ایران قهرمان زنان شد و تازه آن وقت بود که مقام های دولتی کشور یادشان افتاد که این ورزشکاران هم وجود خارجی دارند و تبریک گفتن ها شروع شد ! اما بحث های داغی که در شبکه های اجتماعی به وجو آمد می باید ریشه یابی شود هرکس که دغدغه هرگونه تبعیضی را در کشور ما دارد می باید با ارزیابی و ریشه یابی این مباحث تلاش کند تا با طرح موضوع های جدید و مورد توجه عموم مبارزه ای عملی را انجام دهد .
اجازه بفرمایید برخی از مطالب نوشته شده از سوی هموطنانم را بازنویسی کنم و بعد در خصوص آن ها برایتان بنویسم :
1 _ برخی از ما ایرانی ها زن ایرانی را در حد قادر نبودن به پارک دوبل تنزل داده ایم ولی اون ها نشون دادند که توانایی ایستادن بر قله آسیا را دارند .
2 _ یاد آوری می کنم که در دوره گذشته تیم فوتسال مردان ایران قهرمان آسیا نشده و با این وضعیعتی که فدراسیون های ما دارند به سال های بعد هم امیدی نیست ولی تیم زنان الان قهرمان آسیاست .
3 _ خبرنگار ورزشی نوشته است : درود بر شرفتان ، پیش از این هیچ گاه دختران ایرانی موفق به این کار نشده بودند .
باید در ایران " دختر " باشید تا قدر این موفقیت ها را بدانید .
وقتی حضورتان را هم شوخی حساب می کنند و کمترین توجهی به آن ندارند وقتی برای حضور باید اثبات کنید خودتان را ، تاریخ برای فوتبالیست های بانوی ایرانی تمام قد خواهد ایستاد بانوانی که با کمترین امکانات و کمترین توجه پیروزی تاریخی به دست آوردند و بدون حاشیه حماسه آفریدند ، بدون کوچکترین توجه رسانه ای و در مظلومانه ترین شرایط قهرمان شدید .
4 _ هیچ کسی عین خیالش نیست در شبکه های ورزشی فقط یک خبر کوتاه می نویسند و در شبکه های اجتماعی هم خبری از این پیروزی نیست تلاش هایی که زنان در عرصه های مختلف با محدودیت های زیاد می کنند و موفقیت هایی که به دست می آورند نیاز به دیده شدن و حمایت دارد حتی بیشتر از انتقاد و قر زدن و مقابله کردن و بروز خشم ...
تبعیض وقتی از بین می رود که حمایت مدام و مستمر باشد .من بخشی از این نوشته ها را برایتان بازنویسی کردم . قهرمان شدن تیم ملی فوتسال زنان مرا هم خوشحال کرد اما به اندازه این خوشحالی ناراحت هم شدم می دانید چرا ؟
چون مشکل قبلی پا برجا ماند ! شاید اگر این تیم شکست می خورد یک نفر یا چند نفر بالاخره دستاویزی داشتند که بگویند چون کاپیتان تیم نتوانسته همراه آن به سفر برود و در مسابقات بین المللی شرکت کند . تیم ملی فوتسال ایران شکست خورده است .
پس مشکل قبلی هنوز ادامه دارد : تبعیض و بی عدالتی نسبت به زنان .
گاهی فکر می کنم با وجود چنین قوانینی ما در قرون وسطی و حتی در پیش از تاریخ زندگی می کنیم چرا که از هیچ یک از تجربیات جهانی درس نمی گیریم . هنوز پایبند قوانینی هستیم که می باید سال های سال قبل منسوخ شده باشند و با تاسف می نویسم :
آیا از آبروی ایران و ایرانی نزد جهان و سایر ساکنان کشورهای دیگر نمی ترسیم ؟
چرا باید این چنین باشد ؟ این مطلب را ادامه خواهم داد .
دیگر پیمان