دیگر پیمان

دیگر پیمان

بازتاب ایده ها و نظرات شخصی من از مشاهدات و دریافتهای اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی

 

 

جنس دوم ( 4 )

در نوشته های قبلی به نگاه مرد سالارانه نسبت به زنان اشاره داشتم ، تمامی زنان و در این میان زنان سرپرست خانوار جایگاه خاص و ویژه ای دارند :

این زنان هیچ فرصت شغلی مناسبی در اختیار ندارند و یا نمی توانند داشته باشند .

با دیدگاه های حاکم بهتر است و می باید زنان در خانه کار کنند ، در خانه بمانند و کار را در بیرون از چهار دیواری های محصور به مردان بسپارند .

مردان باید در این فضای رکود و تورم جویای کار باشند حتی اولویت در کارهایی که انجام آن ها توسط زنان با دقت بیشتر و زحمت جسمانی کمتری ممکن است به مردان باید باشد . پرسش این جاست که چرا برای همه چه زنان و چه مردان فرصت اشتغال برابر وجود ندارد ؟ آیا نمی باید به جای چنین محدودیت هایی به راه طبیعی و پذیرفته شده زندگی در یک جامعه مدرن اندیشید که در آن امکان اشتغال برابر برای همه وجود دارد و به جای توانمند سازی زنان بیشترین کمک به آن ها فقط صدقه دادن است .

سازمان دولتی مانند سازمان تامین اجتماعی هم بخشی از این نظام حاکم بوده و تابع سیاست گذاری های کلی در حوزه های رفاهی و اجتماعی است . بعید می دانم با ادامه چنین روند پر از تبعیض و نا عادلانه ای بتوان تغییر چندانی در شرایط و وضعیت زنان سرپرست خانوار به وجود آورد و حتی با اطمینان باید گفت سیاست های کلان اتخاذ شده و روش های اجرایی که در پیش گرفته شده است تشدید کننده نا برابری های دیرین میان زنان و مردان است .

اصلا بیایید این پرسش را مطرح کنیم : سازمان هایی که همین کمک های نا چیز را به زنان اختصاص داده اند هرگز از خود پرسیده اند کمک هایشان چقدر می تواند پاسخگوی نیازهای این زنان باشد ؟

به اعتقاد من این کمک ها به خودی خود تشدید نا برابری ها را به دنبال دارد و تامین بقیه نیازهای زندگی این زنان محتاج و نیازمند چگونه صورت می گیرد ؟

در طول سال های گذشته و بیش از سه دهه است که فقط تکرار و مکررات صورت گرفته حداکثر شهامت دستگاه های دولتی و نظام آماری کشورمان این بوده است که اعلام کرده اند تعداد زنان بی سرپرست چه رشد فزاینده ای داشته است و آیا اکتف کردن به این امر کافی است ؟ هر از گاهی گفته می شود ما می باید این زنان را توانمند و متکی به خود بسازیم اما در عمل هیچ کاری انجام نمی شود دلیل این امر هم افزایش زنان سرپرست خانوار بی سرپرست و حتی بد سرپرست ! بوده است .

چرا این آمار افزایش می یابد ؟ آیا هرگز پرسیده ایم در طول این سال ها زنانی که تا به حال سرپرست خانوار بوده اند چه برسرشان آمده است ؟

در فرهنگ اقتصادی کلی حاکم بر جامعه ما و در نگاه تبعیض آمیز فرهنگی و اجتماعی حاکم بر کشورمان هیچ جایگاه اقتصادی و اجتماعی برای زنان تعریف نشده است . از همان زمانی که کودکان وارد مدارس می شوند تصویری که در کتاب های درسی به آن ها آموزش داده می شود مبتنی بر مشاغل خانه داری و حداکثر خدماتی است و این شیوه آموزش تا دانشگاه هم ادامه می یابد و دختران را تشویق یا ترغیب می کنیم که فقط به چنین مشاغلی بیندیشند و چیزی بیشتر نخواهند و انتظار هم نداشته باشند . این ساختار نادرست فرهنگی اقتصادی و اجتماعی ماست که زنان را به " جنس دوم " بودن و دوم ماندن و مشارکت نداشتن در اقتصاد و یا حتی طلب نکردن حقوق واقعی شان تشویق می کند .

                                   .... باید ادامه داشته باشد _ دیگر پیمان


پنج شنبه 30 مهر 1394برچسب:, |
 

جنس دوم ( 3 )

زنان ؛ باز هم موضوع نوشته هایم زنان هستند و انتخاب نام جنس دوم برگرفته از کتاب " سیمون دوبوار " به این دلیل بوده است . نوشته های قبلی با استقبال خوانندگان مطالبم مواجه شدند ، احساس کردم برای همه این موضوع یک دغدغه واقعی بوده و هست . موضوع را از زنان سرپرست خانوار آغاز کردم چرا که به صورت مستقیم و هر روزه با آن ها روبرو هستم .

خیلی خیلی جالب است زنان سرپرست خانوار طبق تعاریف مدون شامل زنان بیوه زنان مطلقه ، زنانی که همسرانشان به هر علت آن ها را ترک کرده و یا به حال خود رها کرده اند زنان سالمند بالای 65 سال و دختران مجردی که تحت سرپرستی هیچ مردی قرار ندارند می شود به این تعاریف با دقت نگاه کنیم جایگاه زنان بر اساس حضور یا عدم حضور مردان در زندگی شان تعریف می شود و به خودی خود و جز در شرایط ناچاری و ناگزیری حتی نمی توانند به تنهایی زندگی کنند ، چرا که اجتماع ما نمی تواند این موضوع را بپذیرد .

از سوی دیگر با نگاه به این موارد متوجه می شویم که نظام نتامین اجتماعی ما هم مانند دیدگاه های حاکم و سنتی زنان را موجوداتی ضعیف ارزیابی کرده که می باید و حتما باید تحت سرپرستی مردان قرار داشته باشند و به این ترتیب است که زنان فاقد ( مرد ) یا سرپرست خود تنها به این شرط می توانند سرپرست خانوار محسوب شوند .

آیا این ظلم و بی عدالتی آشکاری نیست ؟

بیایید به یک وجه یا منظر دیگری از این حقیقت دردناک بپردازیم : من از خودم پرسیده ام و حالا هم از شما می پرسم این زنان که به اجبار به تنهایی و بدون مرد زندگی می کنند آیا به خودی خود به وجود آمده اند و یا متثر از عوامل مختلف موجود در بطن جامعه در چنین شرایطی قرار گرفته اند ؟

حالا بیایید باز هم به یک روی دیگر این سکه نگاه کنیم : میزان مستمری یا کمکی که به این زنان تعلق می گیرد بسیار ناچیز بوده و حتی از دستمزد یک کارگر روزمزد هم کمتر است ...

اکثر زنانی که از چنین تسهیلاتی استفاده می کنند سواد و مهارت کافی ندارند و به همین دلیل است که مهارت ها و آگاهی های آن ها از حقوق شان و یا توانایی هایی که می توانند به دست آورند در سطح فعالیت هایی است که تقریبا هیچ بازاری برایش وجود ندارد .

به عبارت دیگر در بازار امروز که رو به روش های مدرن در فروش کالا یا ارایه خدمات دارد و محل ارایه پدیده های خدماتی و کالاهای جدید است ، آن چه به زنان آموزش داده می شود بسیار ابتدایی و نا کار آمد هست .

نگاه دولت ما و به تبع آن نظام تامین اجتماعی کشورمان نگاهی ترحم آمیز ، پر از تبعیض و همراه با ضعیف دیدن آن هاست . زنان یا نمی توانند در بازارهای کار جدید حضور یابند و یا حضورشان در این بازارها به معنای داشتن شغل هایی نامناسب  با در آمدهای پایین است . چرا که اصولا در کشور ما مردان نان آوران خانوار هستند و اگر فرصت شغلی هم وجود داشته باشد برای جنس اول یا همان مردان تعریف شده است .

حال در شرایط رکود و تورم اقتصادی که سال هاست گریبانگیر کشور ماست تصور کنید چه سرنوشتی در انتظار این زنان است ؟ دردناک نیست ؟ اجازه بدهید از جزییات این سرنوشت حتمی چیزی برایتان ننویسم هرچند خودم هر روز شاهد بدتر شدن شرایط آن ها هستم . حداقل به عنوان یک فروشنده می بینم که ....

                            ادامه دارد از سوی دیگر پیمان


دو شنبه 27 مهر 1394برچسب:, |
 

جنس دوم ( 2 )

سلام و صد سلام به روی ماه تان . شاد و پایدار باشید . سپاسگزارم از توجهی که به دو مطلب اخیرم داشتید : موضوع های کودکان کار و خیابان و زنان سرپرست خانواده _ عزیزان دو موضوعی را که برایتان نوشتم دغدغه های شخصی من بوده اند هر روز و هر روز و شاید باید بنویسم هر ساعت با این مشکلات مواجه هستم با این زنان و کودکان در محل کار و زندگی ام برخورد دارم . برخوردهایی که قلب مرا به درد می آورند . شاید بخش هایی ناگفته و بسیار غم انگیز از روزمره های زندگی آن ها هستم که هیچ امیدی به بهبود شرایط شان نیست و نمی تواند هم باشد .

همیشه از خودم پرسیده ام آیا برای کشور ثروتمندی چون کشور ما ایران روا و شایسته است تا با چنین معضلاتی مواجه باشیم ؟

عزیزان نقطه نظرهای متفاوتی نسبت به نوشته های قبلی من داشتند . برخی از دوستان نوشته بودند در تمامی کشورهای جهان چنین مشکلاتی وجود دارد حالا چه دلیلی داشته که من به این مشکلات می پردازم و آن ها را پر رنگ می کنم ؟

دلیلش بسیار ساده است ، شکل و نوع این مشکلات در کشور من با همه جای دیگر متفاوت است . تفاوت هایش هم از نوع سنتی و گاه حاکمیتی به این مسایل ناشی می شود . بحث اول حقوق زنان و یقین حق زندگی مساوی با مردان برای آن هاست و بدیهی است که در نبود چنین حقوقی یا کاستی های قوانین حمایت کننده از زنان و سرپرست خانوار یا کودکان بی سرپرست یا بد سرپرست ، عدم وجود یا کارایی نداشتن نهادهای حمایتی حتی نهادهای دولتی این مشکلات نه فقط پابرجاست بلکه بر پیامدهایش روز به روز افزوده می شود .

آمارها گواه مدعای من هستند و دیده هایم .... شواهدی عینی و بارز .... عزیزان هر چند شاید بازگویی آمار و ارقام خسته کننده و کسالت آور باشد اما در نوشته های بعدی ام به آن ها خواهم پرداخت .

منتظر و مشتاق اظهار نظرها و دانستن دیدگاه های شما در خصوص این موضوع های بسیار مهم و حیاتی هستم .

           دیگر پیمان


دو شنبه 27 مهر 1394برچسب:, |
 

جنس دوم

سلام ویژه ای خدمت خانم های خواننده مطلب امروزم دارم و می خواهم بدانید ، تحت هر عنوانی برایم قابل احترام هستید ، مادر ، خواهر ، همسر و ... سرپرست خانواده ! خدا قوت عزیزان .

می گویند :  " دانستن سبب رنج انسان می شود " سخن درست و به جایی است ، خصوصا وقتی که می دانی و می بینی اما نمی توانی کار زیادی انجام بدهی .به طور یقین تا حال با شغل ناگزیر و ناگزیرم و همین جور تا اندازه ای هم با روحیات من آشنا شده اید . متاسفانه باز هم مجبورم از مشکل دیگری که در محله کار و زندگی من نمود بیشتری دارد صحبت کنم . این جا به راحتی می توان شاهد زندگی زنان بزرگی بود که با مشقت فراوان روزگار می گذرانند . زنانی که گویا لباس مبدل به تن دارند و از سپیده دم تا غروب آفتاب برای گذراندن زندگی فقیرانه خود مردانه تلاش می کنند و این در حالی است که اغلب آن ها مسوولیت مراقبت از فرزند یا فرزندانی و یا حتی همسران خود را به عهده دارند . با مشاهده آمار و ارقام رسمی از زنان سرپرست خانوار وحشت کردم و هم چنین مسوولیت تازه ای روی شانه هایم ! آمار گویای این هستند که در دهه هشتاد ( 80 ) خانواده های زن سرپرست 9/5 درصد و در سال 90 این رقم به 12/5 درصد رسیده هم چنان این آمار و ارقام رو به فزونی هستند ، چنان چه اعلام شده : هم اکنون 2/5 میلیون زن در کشورمان از خانواده های خود سرپرستی می کنند . رقمی که به راحتی از آن رد می شویم و توجه نداریم کل جمیعت کشوری مانند عمان 3 میلیون نفر است و یا تعداد زنان سرپرست خانواده ما یک سوم جمیعت 9 میلیون نفری کشور سوید می باشد ! این ارقام شاید در مقایسه با جمیعت 5 میلیونی کشورمان ناچیز به نظر برسد . کافی است بدانیم این رقم معادل 12 درصد خانواده های کشور هستند . حالا ، آیا می توانید تصور کنید ، اگر تعداد دختران ازدواج نکرده و رشد شتابان نرخ طلاق در کشورمان را به این آمار اضافه کنیم ، با چه رقمی مواجه خواهیم شد ؟!

این بار به شدت منتظر و مشتاق اظهار نظر مخالفینم هستم . شاید بین همین مخالفت ها بتوان راهکاری هر چند کوچک جست !

در کشور ما نهادهای حمایتی مانند : بهزیستی _ کمیته امداد و شهرداری که اصولا توسط مردان اداره می شوند ، متسفانه هنوز هم چنان درگیر نگاه های سنتی هستند که حتی در مورد تعیف توانمند سازی زنان نتوانسته اند به توافق جامع ای دست پیدا کنند .

آیا مردان سرزمین من از به قدرت رسیدن زنان وحشت دارند ؟

آیا هنوز به این نرسیده ایم که می باید زنان و مردان را در جایگاهی قرار دهیم تا کنار هم خانواده را اداره کنند ، با یکدیگر فرزندان را بزرگ کنند و هر امکانی برای مرد وجود دارد برای زن هم وجود داشته باشد ؟

دوستان عزیز و همراهم تقاضا می کنم به این پرسش پایانی بیندیشید : کدام یک از ما حاضر است همان زنانی را که در ابتدا با عنوان مادر _ خواهر و همسر نام بردم را در چنین جایگاهی تصور کند ؟ زمان آن نرسیده تا خودمان به داد خودمان برسیم ؟

                            ادامه دارد ...


یک شنبه 26 مهر 1394برچسب:, |
 

او کودک من است ... ( 2 )

  او کودک من است ... او که در محله من ، در شهر من ، در کشورم و یا در این جهان زندگی می کند . من فرزندی ندارم ؛ ازدواج نکرده ام ، اما کودکان را دوست دارم ، عاشق آن ها هستم ، چه تفاوت دارد فرزند من باشد یا پدر و مادرشان کس دیگری باشد .

از رنج این کودکان ، رنج می برم . برایم بسیار دردناک است که ببینم حقوق بر حق شان پایمال می شود . چه توسط پدران و مادران نا آگاه و نادان شان و چه توسط آن هایی که در حوزه های سیاسی ، اقتصادی اجتماعی ، قانون گذاری ، فرهنگ و یا امور خانواده به این مظلوم های بی دفاع ظلم می کنند و ستم روا می دارند . چه اهمیتی دارد نام من بر شناسنامه این کودکان ثبت شده باشد . آن ها همه کودکان من هستند و فرزندانم ... در هر کجای این جهان زندگی کنند . من رنج این این کودکان را شاهدم و همیشه در جست و جوی دلایل و ریشه هایش بوده ام : چرا ؟ آیا برای این است که کمتر کسی آن ها را صمیمانه و عاقلانه دوست دارد ؟ برای این بوده که به سرنوشت شان کسی اهمیت نمی دهد ، هیچ کسی هر کجا که باشد و به هر کاری یا انجام هر وظیفه ای مشغول ؟ بگذارید برایتان بنویسم ما در کشورمان چهار میلیون کودک باز مانده از تحصیل داریم

این آمار ممکن است باور پذیر نباشد اما مرکز پژوهش های مجلس در سال 1389 ، یعنی پنج سال پیش این آمار را اعلام کرده است و همین مرکز دولتی اعلام کرده از سال 1391 تا سال 1393 در هر سال به صورت میانگین یک میلیون کودک از تحصیل بازمانده اند . این کودکان به کار یا به تکدی گری مشغولند و در یک کلام و با کمال تاسف باید گفت و نوشت برای کشوری که " نفت " دارد و منابع نفتی ، برای کشوری که داعیه دار عدالت است و دین اساس حاکمیت آن بوده و هست این آمارها نشان از فاجعه و فروپاشی دارند .

فروپاشی اخلاق و انسانیت ، فروپاشی باورها و فروپاشی انسانیت بر اساس باورهای اخلاقی ...

 این درد را به کجا باید برد و چگونه باید درمانش کرد ؟

پیرامون من در محله ای که زندگی می کنم . در شهر من و در کشورم ظالمانه ترین بی عدالتی ها نسبت به این کودکان صورت می گیرد . آن ها هیچ حق انتخابی ندارند و هیچ کس از حقوق این کودکان دفاع نمی کند .

حرف می زنند اما فقط حرف است که اگر نبود فرقی هم نمی کرد . اگر حرفی هم زده نشود شاید بهتر باشد ی دانید چرا ؟ شاید به جای فریب گوش هایمان چشم هایمان را بر این فجایع می گشودم و کاری می کردیم .

اما چه کاری ؟ ...                 ارادتمندتان _ دیگر پیمان


شنبه 25 مهر 1394برچسب:, |
 

او کودک من است ....

 من ازدواج نکرده ام ، تجربه داشتن فرزند ، چشیدن لذت تربیت آن را را نداشته ام ، کودکی و کودکان را اما همیشه دوست داشته ام دنیای شیرین و بی نظیر و غیر قابل تکراری است ... خودم هرگز خاطرات خوب دوران کودکی ام را فراموش نمی کنم . همین حالا که به آن روزها فکر می کنم می بینم تا چه حد در شکل دادن شخصیت امروز من تاثیر داشته اند . هر وقت به کار فروشندگی مشغول بودم لذت بردن از رفتارهای کودکانه مشتریان خردسالم یکی از چیزهایی بوده که تحمل برخی فشارهای اجتماعی را برایم ممکن ساخته است .

نوشته بودم محله ای که در آن کار و زندگی می کنم ساکنان جور و واجوری دارد تفاوت های فرهنگی ، اجتماعی و مالی زیادی با هم دارند بدیهی است کودکان آن ها هم بسیار متفاوتند الان خوب می دانم کودکی که برای خرید به فروشگاه وارد می شود مشتری چه کالایی است . خیلی دلخور می شوم وقتی والدین این کودکان ، فرزندانشان را برای خرید سیگار به فروشگاه می فرستند . با خودم فکر می کنم نباید بگذارند کودکشان زودتر از وقتی که " باید " تجربه های بزرگسالان را داشته باشند . مساحت منازل در برخی از کوچه ها و خیابان های این محله بسیار کم است ، گاهی از اوقات با خودم فکر می کنم در این خانه های کوچک و با این سطح فرهنگ پایین چه سرنوشتی در انتظار این کودکان پاک و معصوم است . انتظار فضای مناسب برای بازی کردن و کودکی کردن را ندارم حداقل  ای کاش این کودکان زودتر از موقع با چالش های فرهنگی و اخلاقی والدین شان مواجه نشوند اما این آرزو آرزوی محالی است . سال ها کار و زندگی در این اجتماع و به خصوص در این محله این توانایی را به من بخشیده که بتوانم رفتارهای کودکانه ای را که ریشه های اخلاقی و فرهنگی نادرست و ناپسند دارند را بشناسم . وقتی کودکی به کالایی که توان خریدنش را ندارند نگاه می کند می توانم از نگاه او بخوانم : اگر حواسم نباشد یا سرم را به طرف دیگری برگردانم او این کالا را سرقت خواهد کرد یا خیر ؟

برخی از اوقات وسوسه می شوم به او نگاه نکنم ، در چشمان این کودکان گاهی چنان حسرت و رنجی موج می زند که دلم برایشان می سوزد اما خوب می دانم این کار خیانت به همان بچه ها است و همراه شدن با آن هایی که چنین سرنوشت غم انگیز و درد ناکی را برای این کودکان مظلوم رقم زده اند حالا هر کجا که می خواهد باشد و هر سمتی که می خواهند داشته باشند رییس جمهور باشند یا معلم یا پدر و مادرشان ...

اما فراموش نباید بکنم کجا زندگی می کنم و نباید فراموش کنم فردا چه باید بکنند ... !       ادامه دارد

                                                                               دیگر پیمان


شنبه 25 مهر 1394برچسب:, |
 

مشکل پابرجاست ( 2 )

مطلب قبلی من در مورد تبعیض های اعمال شده برای زنان ایرانی بود . واکنش های مختلفی هم نسبت به نوشته هایم صورت گرفت . برخی مرا متهم کردند که از پیروزی تیم فوتسال بهره برداری سیاسی کرده ام ! به خدا این نبود ! من فقط حقایقی را نوشتم که هر خواننده منصف و عادلی با خواندن نوشته هایم به نویسنده اش حق می دهد .

برای اثبات مدعایم هم نمونه های واقعی از مطالب نوشته شده توسط سایر هموطنانم در شبکه های اجتماعی را آوردم .

مشکل پابرجای من در جای دیگری بوده و هست : هر بار که چنین اتفاق هایی رخ می دهد بیشتر به این نتیجه می رسم که ما مردم چوب خطاها و اشتباهات خودمان را می خوریم و بس . آن ضرب المثل رایج را همه مان شنیده ایم که : " خلایق هر چه لایق "

شاید اگر تیم ملی فوتسال زنان کشورم پیروز نمی شد کسی یا کسانی بیشتر به دنبال ریشه های پیروزی و شکست یک کشور به جست و جو می پرداختند . مساله من به هیچ وجه مجوز خروج یک کاپیتان تیم از ایران نبوده و نیست . مساله بر سر اتمام یک چالش است بدون آن که کسی ریشه های این چالش و مشکلات دیگری مثل آن را جست و جو کند .

اجازه می فرمایید یکی دیگر از نقل قول ها و نوشته های صاحب نظران در شبکه های اجتماعی را برایتان بازنویسی کنم ؟

" بر سر ماجرای نیلوفر اردلان ( کاپیتان تیم که بدون مجوز و اذن شوهرش نتوانست از کشور خارج شود و کلی جنجال ایجاد کرد ) همه فعالان حقوق زنان داد و فریاد به راه انداختند که : وامصیبتا زن ایرانی را محدود کرده اند و حالا که تیم فوتسال قهرمان شده کسی صدایش در نمی آید ! "

ملاحظه می فرمایید تا بوده همین بوده است . ما هرگز یک اتفاق را ریشه یابی نمی کنیم ، به این موضوع مهم و اساسی نمی پردازیم که اصولا چرا زنی در جامعه ما که از یک طبقه متفاوت است ( اگر نبود کاپیتان یک تیم ورزشی نمی شد ) برای خروج از کشور می باید نیازمند اجازه همسرش باشد ؟ در این میان چه اتفاقی افتاده است ؟ کدام چالش و تفاوت اجتماعی و فرهنگی سبب این امر شده ؟ ایا شب قبل از آماده کردن مقدمات خروج بین این آقا و خانم بر سر انتخاب رنگ پرده اتاق خواب درگیری به وجود آمده و نتایجش سبب این همه جار و جنجال راه انداختن در شبکه های شده است ؟ یا مثلا این آقا نگران ان بوده که همسرش با سفر به خارج از کشور و بازی با تیم تایلند و معاشرت با هماوردهایش در آن تیم اخلاق فاسدی پیدا کند ؟

حقوق زنان به جای خود ، حق خروج از کشور و یا حق تصمیم گیری در مورد سرنوشت یک زن برای خودش و توسط خودش به جای خود ( به طور قطع و به یقین شرکت در این بازی حساس آرزوی کاپیتان تیم ملی فوتسال بانوان بوده و راجع به آن هزار بار گفته و با همسرش درد دل هم کرده است ! )

حالا چه شد که یکباره این چنین شد ؟ اگر قانون حق حاکمیتی مردان را چنین به رسمیت می شناسد و ما در سی و چند سال پیش به نظامی رای داده ایم که قانون را وضع کرده به حالا چه ربطی دارد ؟

آیا چنین رخدادی نباید سبب شود که ما نه فقط در روابط خانوادگی خودمان در این کشور تجدید نظر کنیم بلکه بازنگری نسبت به قوانینی داشته باشیم که به چنین اتفاق هایی منجر می شود ؟

                                                                                 دیگر پیمان


پنج شنبه 23 مهر 1394برچسب:, |
 

مشکل پا برجاست

 در طول بیست روز گذشته مساله ای را به دقت تمام پی گیری می کردم . در نوشته های قبلی ام هم اشاره هایی به محدودیت های زنان در عرصه های اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی و سیاسی داشتم و مثال بسیار بارزی را برای آن آورده بودم : " تیم فوتسال کشورمان " .... تیم فوتسال زنان ایران ... یک بار دیگر به آن ماجرا اشاره می کنم : خروج زنان از کشور ما به شرط رضایت همسرانشان ممکن است . این تبعیض آشکار برای مردان وجود ندارد یعنی مردها حق دارند بدون اجازه همسرانشان به هر کشوری که بخواهند سفر کنند و عقده های فرو خورده خود را حتی در مورد ارتباط با زن ها تسکین دهند ! کاپیتان تیم ملی فوتسال کشورمان هم با ممانعت همسرش برای سفر به خارج از کشور و شرکت در مسابقات جهانی مواجه شد و سر وصدای زیادی به خصوص در شبکه های اجتماعی بر پا کرد .

جالب این که تیم ملی فوتسال زنان ایران قهرمان زنان شد و تازه آن وقت بود که مقام های دولتی کشور یادشان افتاد که این ورزشکاران هم وجود خارجی دارند و تبریک گفتن ها شروع شد ! اما بحث های داغی که در شبکه های اجتماعی به وجو آمد می باید ریشه یابی شود هرکس که دغدغه هرگونه تبعیضی را در کشور ما دارد می باید با ارزیابی و ریشه یابی این مباحث تلاش کند تا با طرح موضوع های جدید و مورد توجه عموم مبارزه ای عملی را انجام دهد .

اجازه بفرمایید برخی از مطالب نوشته شده از سوی هموطنانم را بازنویسی کنم و بعد در خصوص آن ها برایتان بنویسم :

 1 _  برخی از ما ایرانی ها زن ایرانی را در حد قادر نبودن به پارک دوبل تنزل داده ایم ولی اون ها نشون دادند که توانایی ایستادن بر قله آسیا را دارند .

 2 _ یاد آوری می کنم که در دوره گذشته تیم فوتسال مردان ایران قهرمان آسیا نشده و با این وضعیعتی که فدراسیون های ما دارند به سال های بعد هم امیدی نیست ولی تیم زنان الان قهرمان آسیاست .

 3 _ خبرنگار ورزشی نوشته است : درود بر شرفتان ، پیش از این هیچ گاه دختران ایرانی موفق به این کار نشده بودند .

باید در ایران " دختر " باشید تا قدر این موفقیت ها را بدانید .

وقتی حضورتان را هم شوخی حساب می کنند و کمترین توجهی به آن ندارند وقتی برای حضور باید اثبات کنید خودتان را ، تاریخ برای فوتبالیست های بانوی ایرانی تمام قد خواهد ایستاد بانوانی که با کمترین امکانات و کمترین توجه پیروزی تاریخی به دست آوردند و بدون حاشیه حماسه آفریدند ، بدون کوچکترین توجه رسانه ای و در مظلومانه ترین شرایط قهرمان شدید .

 4 _ هیچ کسی عین خیالش نیست در شبکه های ورزشی فقط یک خبر کوتاه می نویسند و در شبکه های اجتماعی هم خبری از این پیروزی نیست تلاش هایی که زنان در عرصه های مختلف با محدودیت های زیاد می کنند و موفقیت هایی که به دست می آورند نیاز به دیده شدن و حمایت دارد حتی بیشتر از انتقاد و قر زدن و مقابله کردن و بروز خشم ...

تبعیض وقتی از بین می رود که حمایت مدام و مستمر باشد .من بخشی از این نوشته ها را برایتان بازنویسی کردم . قهرمان شدن تیم ملی فوتسال زنان مرا هم خوشحال کرد اما به اندازه این خوشحالی ناراحت هم شدم می دانید چرا ؟

چون مشکل قبلی پا برجا ماند ! شاید اگر این تیم شکست می خورد یک نفر یا چند نفر بالاخره دستاویزی داشتند که بگویند چون کاپیتان تیم نتوانسته همراه آن به سفر برود و در مسابقات بین المللی شرکت کند . تیم ملی فوتسال ایران شکست خورده است .

پس مشکل قبلی هنوز ادامه دارد : تبعیض و بی عدالتی نسبت به زنان .

گاهی فکر می کنم با وجود چنین قوانینی ما در قرون وسطی و حتی در پیش از تاریخ زندگی می کنیم چرا که از هیچ یک از تجربیات جهانی درس نمی گیریم . هنوز پایبند قوانینی هستیم که می باید سال های سال قبل منسوخ شده باشند و با تاسف می نویسم :

آیا از آبروی ایران و ایرانی نزد جهان و سایر ساکنان کشورهای دیگر نمی ترسیم ؟

چرا باید این چنین باشد ؟        این مطلب را ادامه خواهم داد .

                                                          دیگر پیمان

 

 


سه شنبه 21 مهر 1394برچسب:, |
 

گاه و بیگاه !

همیشه اوضاع و احوال آدم ها به یک شکل نمی ماند ، تغییر می کنند ، ایده ها آرمان ها و عقاید شان عوض می شود . راه هایی را که انتخاب کرده اند و روش هایی را که بر گزیده اند ، درست یا غلط تغییر می دهند حال می خواهد به ضررشان باشد یا به نفع شان ... گاهی هم نفع و ضرری در کار نیست !

خیلی از اوقات تردید به سراغ آدم ها می اید : ای کاش چنین می کردم و ای کاش این چنین نمی کردم ...

پرداختن به مسایل اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی از هر دیدگاهی که باشد برای اشخاصی چون من ضروری است . امثال ما که دغدغه هموطنان و مردشان را دارند ، نگران کشورشان هستند و آینده آن ، و به سرنوشت انسان ها در هر کجای جهان که باشند عشق می ورزند و می باید هرگز از این ویژگی غافل نبود . این گروه رنج بیشتری هم می برند .

همین رنج بردن بیشتر سبب می شود که گاه کارهایی انجام دهند ، حرف هایی بزنند و بنویسند یا در مسایلی دخالت کنند که از نظر عموم مردم و یا نظام های حاکم بر سرنوشت مردم ( به ویژه در کشورهای در حال توسعه که در گذشته جهان سوم خوانده می شد ) غیر قابل پذیرش است . اما فراموش نکینم اگر همین افراد نباشند خیلی از تغییرهای لازم برای توسعه و پیشرفت کشورها رخ نمی دهند .

مقصود من به هیچ عنوان بزرگ نشان دادن جایگاه خودم نیست . ابدا نمی خواهم بگویم و یا بنویسم که مطالبی را که می نویسم ، در گذشته نوشته ام و در آینده هم هرگز از نوشتن آن ها دست برنخواهم داشت به تغییرات بزرگی منجر خواهد شد .

ابدا قصد بزرگ نشان دادن جایگاه خودم و مطالب نوشته شده ام را ندارم .

در طول سال های اخیر به تدریج به تعداد خوانندگان نوشته هایم و بازدید کنندگان از موضوع هایی که درباره آن ها نوشته ام افزوده شده است . همین امر نشان می دهد که تعداد زیادی از هموطنانم دغدغه هایی مشترک با من دارند . آن ها هم از بسیاری از مشکلات اجتماعی ف اقتصادی ، فرهنگی و سیاسی حاکم بر کشورم رنج می برند .

در مقابل تعداد زیادی از خوانندگان مطالب من با ایده ها و نقطه نظرهایم مخالفت کرده اند و مخالفت هایشان را با توهین و ناسزا و تهدید نشان داده اند . پیش از این گفته بودم چنین مخالفت هایی مرا بر انجام بیشتر کاری که در پیش گرفته ام استوارتر و پا برجاتر می کند چرا که هیچ منطق و استدلالی پشتوانه این مخالفت ها نبوده است .

و اما به خاطر همان گروه از خوانندگان مطالبم که تعدادشان هر روز بیشتر از پیش شده است من احساس وظیفه بیشتر و بیشتری می کنم . این دوستان مرا تشویق می کنند و بارها گفته اند که از خواندن نوشته هایم لذت می برند . به ارامش بیشتری دست می یابند و احساس می کنند چون هم زبان و همدردی دارند مشکلات کمتر آزارشان می دهد . حالا شما به من بگویید ؛ آیا این کار کمی بوده است ؟ آیا من می توانم اجازه بدهم با شندیدن توهین ها و ناسزاها و ترس از تهدیدها دیگر ننویسم ؟

دوستان عزیزم اجازه بدهید همین جا به شما قول بدهم که هرگز از انجام این کار که به اعتقاد من کاری درست و شرافتمندانه و ارزشمند است ، دست بر نخواهم داشت .

                                                        مخلص همیشگی شما _ دیگر پیمان

 


سه شنبه 21 مهر 1394برچسب:, |
 

و این چرخه باطل (2)

سلام به همگی شما عزیزان من ، با آغاز مجدد نوشته هایم پس از چند روز تاخیر واکنش های متفاوتی را شاهد بودم . برخی از دوستان عزیز و بلند نظر من لطف داشتند و تشویقم کردند . برخی توهین ها و اهانت ها ادامه داشت و برخی از خوانندگان مطالبم اگر چه تلاش کردند واکنش هایشان بوی بی تفاوتی بدهد اما کاملا مشخص بود که با دقت و وسواس زیادی پی گیر مطالبم هستند.

در هر حال چنان چه بارها پیش از این هم نوشته بودم چه آن ها که تشویقم می کنند چه آنها که تهدیدم می کنند و آن ها هم که تلاش می کنند خودشان را بی تفاوت نشان دهند همگی و همگی عزیزان من هستند . تمامی این رفتارها نشان می دهد که من راه درستی را انتخاب کرده ام . همین که عده ای از خوانندگانم برایم نوشته اند موثق ترین و مفیدترین تحلیل ها را در نوشته های من می بینند باعث افتخار من است . حتی شاید باور نکنید اما افزوده شدن بر تعداد خوانندگان و حخاطبان موضوع هایی که انتخاب می کنم بر افتخار و شادی ام می افزاید . در همان اولین نوشته هایم عنوان کرده بودم که هدف من انتقاد سازنده و اثر گذار است . تلاش می کنم آینه ای باشم در برابر بسیاری از رفتارهای نادرست و نابه جای اجتماعی و فرهنگی ، هیچ قصد و نیت دیگری هم در میان نیست . پس اجازه بفرمایید برایتان بنویسم به اعتقاد من ؛ نوشته هایم در چرخه باطلی نمی گردند بلکه این مخاطبان من و خوانندگانم هستند که تصورها و برداشت های متفاوتی از مطالبم دارند .

چنین برداشت های متفاوت و برخوردهای گوناگونی سبب می شود تا بیش از پیش به کار خودم ایمان بیاورم و به تاثیرش باور داشته باشم .

اجازه بفرمایید مثالی برایتان بزنم : نام دو عنوان از مطالبم پس از چند روز تاخیر در آغاز به نوشتن " چرخه باطل " بود من این نام را پس از جست و جوی بسیار و اندیشیدن به عواقبش انتخاب کردم . قصدم این بود که بدانم چه واکنش هایی نسبت به این نام صورت می گیرد . تعداد واکنش هایی که چه به صورت منفی و چه مثبت را شاهد بودم از حد تصورم خارج بود . معلوم شد که همه خوانندگان مطالبم با حساسیت و دقت زیادی این نوشته ها را پی گیری می کنند.

صد البته این امر باعث افتخار و سربلندی من است حتی برخوردهای تند و اهانت آمیز و سراسر ناسزا و خشونت بار مرا بیشتر تشویق می کند که به نوشتن ادامه بدهم .

بدانید افزایش تعداد مخاطبان من چه آن ها که توهین می کنند و چه آن ها که تشویقم  می کنند مرا استوارتر و پابرجاتر در ادامه راهی که انتخاب کرده ام به پیش می راند

                                          مخلص و ارادتمند همگی تان - دیگر پیمان


دو شنبه 20 مهر 1394برچسب:, |
 

سپاسگذارم

 سپاسگذارم . با تمام جود از همه شما سپاسگذارم ، تشویق ها و پی گیری های شما مرا وادار می کند که با صلابت و قدرت به نوشتن ادامه بدهم . بلافاصله پس از آغاز مجدد نوشته هایم برخوردهای امید بخش و شادی آفرین بسیاری را از سوی شما شاهد بوده ام حتی همان دوستانی که اصرار دارند ننویسم و حتی هر توهین و ناسزایی را به کار می گیرندتا از نوشتن منصرف شوم به مطلب بعدی ام واکنش نشان دادند و من این موضوع را به فال نیک می گیرم .

                                        از همه شما ممنون و سپاسگذارم .


دو شنبه 20 مهر 1394برچسب:, |
 

چرخه باطل

باز هم لطف بی حد دوستان و علاقمندان نوشته هایم نصیب من شد . باز هم محبت فرمودید ،لطف داشتید نسبت به من ! فقط ندانستم که به کدام جرم ؟ و به کدام گناه ؟!

کدام جنایت نابخشودنی را مرتکب شدم ، کدام دخالت بی جا را در اموری داشته ام که به یک شهروند عادی نمی تواند و باید مربوط باشد ؟

در هر صورت ترسیدم !! اگر اعتراف به این موضوع می تواند سبب شادی و خوشحالی علاقمندان نوشته هایم شود خداوند کریم را شاکرم ! و ؛ اعتراف می کنم ترسیده ام یک مدت ادامه مطالب قبلی به تعویق افتاد ؛ تاخیرم فقط به دلیل ترس نبود این مدت را به خودم فرصت فکر کردن دادم . آیا باید ادامه می دادم ؟ هر چقدر که با " پیمان " کلنجار رفتم به این نتیجه رسیدم که چاره ای به جز ادامه دادن این مسیر ندارم . دوستان گران مایه ای هم به شدت ناراحت بودند و ابراز تاسف می کردند از این بابت که وقفه ای در انتخاب موضوع ها ، نوشتن در مورد آن ها به وجود آمده است . از این دوستان هم سپاسگذارم و پوزش می خواهم .

در هر صورت با صلابت و قدرت تصمیم گرفته ام که به نوشتن ادامه بدهم ....

یک بیت شعر طنز بسیار معروف در ادبیات عامه وجود دارد با این مضمون : " ما همه کردیم کار خویش را    ای بزرگ آخر بجنبان ریش را "

بر اساس این شعر که خطاب به یکی از پادشاهان دوران قاجار سروده شده ، جمعی از گناهکاران از شاه دوران تقاضای عفو و بخشش داشته اند .

حالا بنده هم از تمام دوستدارانم طلب عفو دارم از تمام شما که مرا تشویق به ادمه نوشتن کرده اید و تمام عزیزانی که تهدیدم کرده اید تا ننویسم .

اما آن چه که اهمیت دارد این است که دانستم بسیار بیشتر از گذشته نوشته های من و موضوع های انتخاب شده ام بیش تر از قبل مورد توجه تان قرار گرفته است .

ممنونم از همه شما که ریش های مبارک را جنبانده اید حال به تایید یا به تهدید ....

همگی بدانید و آگاه باشید تلاش خواهم کرد موضوع ها را با دقت و وسواس بیشتری انتخاب کنم و باز هم انتظار دارم که مانند گذشته پی گیر و منتقد مطالب من باشید . خوشحال خواهم شد اگر هر نکته ای را لازم به تذکر دانستید به من گوشزد فرمایید .

اگر نیازی به پرداختن به موضوع خاصی بود برایم بنویسید .

یقین داشته باشید با قدرت و صلابت تمام به نوشتن ادامه خواهم داد و هیچ توصیه تهدید یا گفته ای یا عملکردی نمی تواند مانع من شود .

من وظیفه خودم می دانم تا جایی که توان دارم مسایل فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی را منعکس کنم و در این راهی که انتخاب کرده ام تردیدی نخواهم داشت .

                                                  پس با تمام توان برایتان خواهم نوشت

                                                  ارادتمند همگی _ دیگر پیمان


یک شنبه 19 مهر 1394برچسب:, |
 

فساد این است و مفسد این چنین است !

مدتی قبل از گم شدن یک دکل حفاری نفت برایتان نوشتم و شیوه های مختلف باز خورد دادن این خبر را در رسانه ها بازنویسی کردم . برای دوستان خواننده این خبر جذاب بود و مورد توجه هم قرار گرفت . باز در جراید کثیرالانتشار کشور خبر برگزاری علنی دادگاه بابک زنجانی آمده بود . بابک زنجانی فردی است که در طول چند ماه اخیر نام او را بارها و بارها شنیده ایم : او یک میلیاردر نفتی است که در طول معاملات فرا دولتی و از طریق روابط خاص با مدیران بانکی و نفتی ثروتی کلان به چشم زده است .

در جلسه گذشته اتهامات وارد آمده برای ایشان : فساد فی الارض . جعل اسناد در زمان بازداشت او ، جعل کارت های متعدد اعتباری و ... بوده است .

قصد من این نیست که به جزییات و چگونگی این دادگاه و قضاوت در خصوص محاکمه این متهم اشاره ای داشته باشم . قصدم  ابدا این نیست که به عنوان خواننده یا شنونده چنین خبرهایی قضاوت کنم .... ابدا ...

برداشت های شخصی خودم را می نویسم : در خبرها آمده بود که از اتهامات او عبارت است از طریق کارمندان زندان اوین با بیرون زندان ارتباط برقرار می کرده و توسط خواهرش تغییراتی در پرونده های چاپ شده ایجاد می کرده است . یعنی پرونده ها جعل می شدند .

این بدان معناست که بابک زنجانی حتی در طول مدت بازداشت هم دست از جعل پرونده ها برنداشته است . حال چگونه ؟

پاسخ دادن به این پرسش چندان دشوار نیست : فقط کافی است فکر کنیم از زمان تشکیل این پرونده تا اولین جلسه دادگاه آن چه مدت طول کشیده است و چرا ؟

کافی است فکر کنیم چه اتفاق یا اتفاق هایی سبب می شود تا در چنین پرونده هایی و یا در چنین جرایمی همواره تضادهایی وجود داشته باشد که روند بررسی یا نتیجه گیری آن ها را به این سرنوشت دچار کند ؟

این تضادها و دوگانگی ها همان هایی هستند که سبب می شود عدالت به درستی و به صورت کامل اجرا نشود و حتی پایه های عدالت را در یک کشور اسلامی تهدید کند .

افسوس باید خورد ، نگران باید بود و دل می سوزد . بسیار دردناک است نه فقط شنیدن خبر این کلاهبرداری های بزرگ ، به عنوان مثال در یک صنعت ملی ! اما دردناک تر از آن شنیدن خبر تداوم این رخداد هاست .

شاید خوانندگان این مطالب به من توصیه می کنند که باز هم سرت در کار خودت باشد ، به تو چه ارتباطی دارد ؟ تا بوده چنین بوده _ اما _ نه !

به عنوان یک ایرانی که به سرنوشت کشورک اهمیت می دهم آرزو دارم یک اشتباه دوباره و یا چند باره تکرار نشود . به یاد دارید از چهار سال به طول انجامیدن یک پرونده فساد بانکی برایتان نوشتم . حالا می پرسم چرا این همه گذشت زمان ؟

معنای فساد این است و مفسد ما هستیم که در برابر این زمان های از دست رفته سکوت می کنیم .   

                     برای خود خودمان متاسفم و از شخص خودم شرمنده و شرمسارم

                                          دیگر پیمان سراسر شرمندگی و تاسف ... !


شنبه 18 مهر 1394برچسب:, |
 

فساد چیست و مفسد کیست ؟

 کشور با مزه و خنده داری داریم ، معنای بسیاری از واژه ها این جا با هر کجای دنیا متفاوت است ، نه فقط متفاوت بلکه معنای کلمات و واژه ها در طول زمان و بسته به شرایط تغییر می کند و هر بار معنی جدیدی پیدا می کند .

یکی از آن کلمه ها " فساد " است اگر معنی این کلمه در جهت منافع " بعضی ها " نباشد عوض می شود و معنای دیگری پیدا می کند .

اجازه بفرمایید از خودم ابتدا و بعد از شما بپرسم : فساد چیست ؟ فاسد کیست و یا چیست ؟

برای آدم هایی مثل من وقتی از کلمه فاسد استفاده می کنیم معمولا اشاره مان به مواد غذایی است . مثل : این غذا فاسد شده ، " بو " می دهد ، رنگش تغییر کرده یا اگر لب به آن بزنی مسموم می شوی !

حالا وقتی واژه فساد برای یک کلاهبرداری استفاده می شود می تواند هزار معنی دیگر پیدا کند به این عنوان روزنامه کثیر اللنتشار کشورمان توجه بفرمایید : " پرونده فساد 3 سه هزار میلیاردی تومانی به مراحل پایانی خود نزدیک می شود " .

و در همین خبر آمده است که 4 چهار سال از تشکیل پرونده فساد برای مدیر عامل بانک صادرات و سی و سه نفر دیگر می گذرد . حدود هفتاد نفر درگیر این پرونده بانک صادرات و سی و سه نفر دیگر می گذرد . حدود هفتاد نفر درگیر این پرونده بوده اند و در طول این چهار سال سه جلسه دادگاه برگزار شده و در آن ها فقط کیفر خواست متهمان خوانده شده است ! ... فقط کیفر خواست !

اما جالب تر این است که برای چهار نفر از این متهمان حکم اعدام صادر شده و یک نفر هم اعدام شده است ! با مزه و خنده دار نیست ؟

آیا می توان چنین استدلال کرد که اخبار و اطلاعات به صورت نادرست به دست عموم مردم می رسد و یا ناقص منتشر می شوند پس چنین سو تفاهم هایی به وجود می آورند ؟

اجازه بفرمایید همین جا به قانونی تحت عنوان قانون شفافیت اطلاعات اشاره کنم این قانون از آبان ماه سال گذشته ( تقریبا یکسال قبل ) در حال اجراست و جالب تر این است که قانون شفافیت اطلاعات چهار سال پیش و در سال 1388 تصویب شده و حالا پس از تقریبا پنج سال با این شیوه به اجرل در آمده است .

این یکی خنده دارتر از ان قبلی نیست ؟

فسا اقتصادی فقط اقتصاد را تهدید نمی کند ، فساد در اقتصاد رخ نمی دهد به نحوی در تمام ارکان و اجزای زندگی ما حضور دارد ، به نحوی غریب با تمام رفتارهای ما پیوند خورده از بالا تا پایین را در بر گرفته و حتی نظام قضایی ما را تهدید کرده و می کند .

هرکس که روابط پیچیده تر و نفوذ بیشتری داشته باشد ، جای بیشتری هم در فساد فراگیر به خود اختصاص می دهد . فسادی که مثل تارهای عنکبوت بر دست و پای جامعه ما پیچیده و رهایش هم نمی کند . دلایل بسیاری برای این نوشته ام دارم . فردا و در نوشته دیگری ادامه اش خواهم داد . ام نمی دانم شما هم مثل من از خواندن هر یکی از سطرهای چنین خبرهایی بغض گلویتان را می گیرد و دلتان این جور به درد می آید ؟

نکند شنیدن این خبرها برایمان عادی شود که آن وقت وای به حال همه ما .

                                                                   دیگر پیمان با دیگر درد

 


جمعه 17 مهر 1394برچسب:, |
 

شباهت ها و تفاوت ها

 سلام به همگی شما ؛ خیلی وقت ها است از محله ای که در آن زندگی و کار می کنم چیزی ننوشته ام و حرفی نزده ام . حتما به خاطر دارید که شغل من فروشندگی در یک فروشکگاه نه چندان بزرگ است . در این خصوص شاید موضوع جدیدی برای گفتن نباشد اما همین مورد و همین شغل ساده را می توان از نگاه دیگری هم دید .

فروشندگی می کنم در همان محله ای که ساکن آن جا هستم . خصوصیات محله را هم حتما به خاطر دارید ! جایی است میان بالا و پایین شهر تهران در قسمت نسبتا شمالی شهر . زنان ساکن در این محله کوچک بسیار متفاوت هستند چه از نظر تحصیلات ، موقعیت اجتماعی _ اقتصادی و فرهنگی . خوابگاه یکی از دانشگاه های مطرح دخترانه دولتی در همین محله واقع شده است . بر حسب حرفه ام هر روز صبح خانم های کارمند شاغل یا دانشجویانی را می بینم که در حال رفتن به محل کار خود یا دانشگاه هایشان هستند .

پیاده یا سوار برخودروهای شخصی شان ... در این جا بین دو فرهنگ کاملا متفاوت شمال و جنوب شهر معلق مانده ایم . در خصوص این مورد ویژه باید بگویم :

قطعا اگر خانمی با خودروی شخصی در حال عبور باشد ، با توجه به کم عرض بودن معابر بیشتر مورد لطف آقایان راننده قرار می گیرد و احتمال این که از سوی آن ها مورد آزار گفتاری یا رفتاری قرار بگیرد ( اتفاقی که در سایر خیابان ها و معابر شهر شاهدش هستیم ) به ندرت پیش می آید . شاید یک دلیل این امر آن باشد که تقریبا همه اهل محل با هم آشنا هستند ( حداقل از نظر چهره ) .

این میان نکته بسیار قابل توجه برای من در رابطه با شغلم است . همیشه زمان خرید کردن خانم ها در رفتارهایشان دقت کرده ام و به این نتیجه رسیده ام که می توانم خانم ها را حداقل در هنگام خرید به چند دسته تقسیم کنم :

 1 _ خانم های خانه دار که اغلب با دقت و وسواس اجناس مورد نیاز خود را انتخاب می کنند به شرط آن که ساعت قبل یا روز پیش با همسر گرامی شان جر و بحث نداشته اند . شاید برایتان این پرسش پیش بیاید که این نکته نا گفته و نادیده را از کجا در می یابیم ؟ خیلی سخت نیست ... به نظر شما چه دلیلی دارد که روز قبل به عنوان مثال یک شانه تخم مرغ برای منزل تهیه شده و دوباره امروز هم خریداری شود ؟

 2 _ دختران دانشجو ؛ کاملا می شود حدس زد در هنگام خرید کردن به چه چیز فکر می کنند ؟ تخک مرغ را من می خرم و صبر می کنم به عنوان مثال کره و پنیر را هم اتاقی ام تهیه کند قطعا با خودشان می گویند : پدر من گناه نکرده خرج چند نفر را باید بدهد ؟

 3 _ زنان شاغل : و این جاست که نگرانی را به وضوح می توان در چهره یک زن مشاهده کرد ! خصوصا اگر این خانم های شاغل سرپرست خانوار خود هم باشند . کافی است به این فکر کنند که هر روز امکان از دست دادن شغل برایشان وجود و همین نکته باعث می شود که دست و دلشان برای خرید مایحتاج ضروری خانواده هایشان هم بلرزد .

متاسفانه آمارهای رسمی نشان می دهد که سالانه حدود صد هزار نفر از زنان شاغلان در کشور من شغل شان را از دست می دهند . دلایل این امر هم بسیار روشن است . در جامعه ما و از نگاه سنتی زنان می باید به کارهای خانه و تربیت فرزندان مشغول باشند و بس .

در این میان سو استفاده کارفرمایان برای پرداخت دستمزد کمتر و تحمیل ساعت کار بیشتر را برای زنان نباید فراموش کرد .

تنها دوازده درصد 12% از زنان کشور من در صحنه های اقتصادی مشارکت دارند و این در حالی است که سهم بازار کار زنان در جهان و در کشورهای دیگر جهان چهل و پنج درصد 45% بر آورد می شود . اجازه می خواهم تا مثل همیشه از آمارهای رسمی و خبرهای موثق رسانه ها و نشریات دارای مجوز کمک بگیرم : تعداد زنان شاغل در ایران در طی سال های 1388 تا 1392 و در طول چهار سال با کاهش چهارده درصدی 14% مواجه بوده است و نرخ بیکاری زنان از شانزده و هشت دهم درصد 16/8 و در سال 1388 به نوزده و هشت دهم درصد 19/8در سال 1392 رسیده و این یعنی افزایش سه درصدی 3% شاخص نرخ بیکاری زنان در طی پنج سال قماری . این مشکل زمانی بیشتر به چشم می آید که بدانیم و بفهمیم زنان بیکار خیلی خیلی بیشتر در معرض انواع آسیب های اجتماعی هستند . فراموش نکنیم میزان مشارکت زنان در فعالیت های مختلف اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی یکی از معیارهای توسعه یافتگی جوامع محسوب می شود . با اجازه می خواهم از شما دوستان خوبم که این بحث را همین جا خاتمه دهم و با این بحث آزار دهنده اما ضروری باعث اذیت و آزار خودم و شما نشوم . هر چند این ها همه واقعیت های زندگی ما هستند اما به عنوان یک مرد ایرانی با روحیه و نقطه نظرهای خاص این جنس نمی توانم با دیدن چنین واقعیت هایی سکوت کنم و دم نزنم . این مطلب را هم شما خیلی خوب یاد آور شده اید : یک دست صدا ندارد ... اما ....

   همان جور که دیگر پیمان ادامه دارد این بحث هم ادامه خواهد داشت ....


دو شنبه 13 مهر 1394برچسب:, |
 

آیین های فراموش شده

درود بر شما دوستانم . چرا تعجب می کنید ؟ چون با سلام آغاز نکردم و ترجیح دادم از واژه " درود " استفاده کنم!؟ حق هم دارید . این تنها گوشه کوچکی از ایرانی بودن ما است که به فراموشی سپرده شده است . بسیار می کوشیم تا کلمات هیچ زبان دیگری وارد زبان کهن و زیبای فارسی نشود . اما نمی توانم بدانم ، چرا استفاده کردن از واژگان عربی بدون هیچ محدودیتی وجود دارد؟!

همه ی ما تا اندازه ای با فرهنگ ایران باستان آشنایی داریم و قطع به یقیین ، واژه های " پندار نیک ، رفتار نیک و گفتار نیک " را چندین بار شنیده ایم و یا مستقیم از آن استفاده کرده ایم . در یادداشت های پیشین اشاره کوتاهی به این جمله کوتاه داشتم ، یکی از یاران گرامی نظر خود را برایم ارسال کرده است .

بی پرده و روشن فرموده اند : داداش من ، خود زرتشت بزرگ هم نتوانست کاری کند که این پندار _ رفتار و گفتار نیک پایدار بماند ، حالا تو فکر می کنی همین که این جا ، این جور حرف بزنی می توانی همه چیز و همه کس را تغییر بدهی ؟ زندگیت را بکن برادر من ! این حرف ها نه برای تو نان و آب می شود نه برای ما ... به جای این حرف ها چیزی بگو تا یک کم بخندیم !

چرا اصرار داری خودت را به خطر بیندازی و زندگی و جوانیت را حرام کنی ؟! دنبال دردسر نگرد. دست از سر سیاست برداشتی حالا گیر دادی به فرهنگ !؟

یاران مهربان ، پوزش مرا بپذیرید اگر نمیتوانم با این هم وطن عزیز هم عقیده باشم ، هر چند می دانم " یک دست صدا ندارد " ! ... از شما اجازه می خواهم تا همین جا و حالا پاسخ این دوست را بدهم : تا چه اندازه به ترانه هایی که می شنوید و همراه خواننده آن زمزمه می کنید توجه کرده اید ؟ چرا شعری پر معنا نمی تواند تبدیل به ترانه ای دلنشین بشود ؟ معیارهای مجوز آهنگ و ترانه چیست ؟ رقصیدن ، همان که امروز به حرکات موزون تغییر نام داده چه اشکالی دارد ؟ آیا به اندازه کافی در فضاهای مجازی به یکدیگر نمی خندیم !؟ صد البته این را هم خوب می دانم که زندگی بدون شور و نشاط _ سرگرمی _ تفریح و خنده و شادی و ... معنا ندارد .

از شبکه های اجتماعی یاد کردم ، روزانه هزاران هزار پیام نوشتاری و تصویری در این شبکه ها به اشتراک گذاشته می شوند و همه ما خواننده و بیننده ان ها هستیم . به نظر شما این ایزار رسانه ای به چه میزان با فرهنگ رایج مردم ما نزدیک است ؟ به طور کلی عادت ما بر این است که در ابتدا فرهنگ و یا ابزار فرهنگی را در اختیار مردم قرار بدهیم و بعد به اموزش همگانی بیندیشیم ! ضرب المثلی از یهودیان معروف است که می گوید " آفرین به عقل آخر مسلمان " ! ... این در حالی است که ممکن است هرگز آموزشی در میان نباشد . بهترین و سریع ترین عکس العمل از نظر زمامداران کشور ، مخالفت کردن با این فن آوری های جمعی است . برای مثال : جمع آوری ماهواره و یا بستن سایت های اینترنتی و ...

شاید تنها راه علاج این درد بزرگ ، استفاده از شعور جمعی ما است ! هنوز روی سخنم با شما وست گرامی است : یادمان باشد ، دستی که سر نیاز پیش آمده را تنها با محبت و مهر می توان گرفت . تجربه ثابت کرده که اگر من و تو به داد " ما " نرسیم فردا نمی توانیم هیچ انتظاری از حاکمان و دولت مردان داشته باشیم .

چه قدر خوب می شد اگر در کنار لذت هایی مانند شادی و خندیدن تنها کمی به شرافت انسانی می پرداختیم ، چه در فضای مجازی ، زندگی شخصی و خانوادگی و ارتباطات میان فردی مان . شاید این راه جایگزینی باشد برای توهین _ تحقیر _ ناسزا و حتی نمایش محبت های دروغین !

                                                " دیگر پیمان "


یک شنبه 12 مهر 1394برچسب:, |
 

قرمانان

دوستان ، حتما متوجه شده اید ، مدتی طولانی است که خبرها را دنبال می کنم و هر روز اگر مطلب جدیدی به نظرم برسد با شما اشتراک می گذارم . همیشه و همواره مورد لطف همه شما عزیزان قرار گرفته ام ، چه با توهین و ناسزا !

امروز هم نشریات را مرور می کردم ، خبر قرمانی دختران هم وطنم در فوتسال آسیا در کنار اخبار کاهش سن زنان و دختران فراری ، نظرم را جلب کرد . 15 تا 17 هزار دختر و زن کارتن خواب در کشور !!! این آماری است که مسوولین به رسمی نبودنش اذعان کرده اند . شاید بد نباشد نظر مخاطبین بزرگوارم را بپرسم !... حق با شما است ، کار زیادی از من ساخته نیست . نه در این مورد و نه تمام مواردی که تا به حال به آن ها پرداخته ام . به من می گویند : خیلی زرنگی کلاه خودت را سفت نگه دار تا باد نبرد . مراقب ناموس خودت باش ، کار دیگری از تو توقع نداریم " این کار را قطعا انجام می دهم ، حداقل تلاشم را می کنم . و ... شاید این تنها کاری است که می توانم درست و حسابی انجامش دهم ، چون فقط از این راه می شود بزرگترین دلیل فرار دختران و زنان را از بین برد . متاسفانه باید بگویم در کشور عزیز و کهن من ،زن مانند وسیله ای شخصی در تملک مرد قرار دارد ، چنان چه بدون اجازه نمی تواند از کشور خارج شود . کشور که هیچ از منزل هم نباید بدون اجازه همسرش خارج شود .

خوب می توانم بدانم که از همین ساعت رگبار لطف و مرحمت دوستان برسرم نازل خواهد شد . اما برای رسیدن به اهدافم همه الطاف دوستانم را به جان می خرم ، حتی توهین ها و تهمت هایشان را ...

تلاش کرده ام تا بدون سند و مدرک حرفی نزنم ، بنابر این ، برای این ادعا هم از خبرهای مستند رسانه ها و نشریات روزانه داخلی استفاده می کنم ... از قهرمانی تیم فوتسال دختران ایرانی گفتم ... خانم " اردلان " یکی از بازیکنان این تیم بوده که به دلیل مخالفت همسرش از همراهی تیم خودش محروم مانده ... بلافاصله بعد از نشر این خبر ، مردان شریف سرزمینم اعلام آمادگی کردند تا " حق مسلم زنان را به آن ها بازگردانند " . حال ... نقش من به عنوان یکی از مردان کشورم چیست ؟

به گفته شما همین که مراقب خواهرم باشم تا کسی ( مردی ) نگاهش نکند کافی است ؟!

یا نه ! ... باید بیشتر صبر کنم تا روزی که ازدواج کردم و آن وقت رفتارهای ریزو درشت همسرم را زیر ذره بین ببرم و از احساس مردانگی ام لذت ببرم ؟!!!

ای کاش می شد تا دوباره از ارزش های بی جایگزین ، " پندار نیک ، رفتار نیک و گفتار نیک " پیروی می کردیم !


شنبه 11 مهر 1394برچسب:, |
 

" نتیجه گیری زود هنگام ! "

 پاسخ نوشته های قبلی ام را خیلی زود و کمتر از بیست و چهار ساعت دریافت کردم از یک طرف خوشحالم که موضوع های نوشته شده تا این حد مورد توجه قرار گرفته و از طرف دیگر نگران و ناراحت شدم چرا که علاوه بر تشویق و حمایت هنوز هم برخی از سوءتفاهم های قبلی میان من و بعضی از خوانندگان مطالبم باقی مانده است . خوشبختانه دیگر کسی در نیت من تردید ندارد . انگیزه ها و خاستگاه های ایده هایم را زیر سوال نمی برد.

آن ها هم که زبان تهدید و ناسزا و افترا را کنار نگذاشته اند تکلیف شان روشن است .

دوستان عزیز و مهربانم و خوانندگان وفادار نوشته های من صمیمانه برایتان می نویسم که از لطف و محبت های بی دریغ تان سپاسگزارم . موضوع هایی که دغدغه شما هم بوده است با من مطرح کرده اید . تمام این موضوع ها می توانند از طریق طرح شدن نزد عموم مخاطبان مان به دغدغه های عمومی و جمعی تبدیل شود بدون شک به مرور و از طریق همراه کردن جمع بیشتری از همفکران ما می توان مسایل بیشتری را زیر ذره بین افکار عمومی قرار داد.

به این ترتیب می توان نگاه دیگر و متفاوت تری نیز به مسایل اجتماعی و فرهنگی داشت .

بسیاری از عزیزان برایم نوشته اند که آن ها هم با مشکلاتی چون من مواجه بوده اند این مشکلات سبب شده تا از نوشتن و گزارش مسایل پیرامون شان منصرف شوند . من در جایگاهی قرار ندارم که این دوستان را به ادامه تلاش های گذشته شان تشویق کنم اما فقط به این نکته اشاره می کنم که هیچ تردیدی ندارم آینده چنین تلاش هایی روشن است و به نتیجه خواهند رسید .

مثال ها و شواهدش را در مطالب بعدی خواهم آورد .

                                                            دیگر پیمان


چهار شنبه 8 مهر 1394برچسب:, |
 

" حرف حساب "

 دوستان بسیار عزیزم لطف تان پاینده ! از مطالب اخیر استقبال خوبی صورت گرفت و من از این بابت خوشحالم ، هر چند توهین ها و آزارها شکل دیگری به خود گرفته است ! حالا که شکل مطالب نوشته شده برایتان تا حدی تغییر کرده و واقعیت ها را باز نویسی می کنم ، نتیجه گیری هایم هم عین واقعیت است کسی دیگر تهمت خیال پردازی به من نمی زند . دیگر کسی نمی گوید فضا را سیاه و تلخ جلوه می دهم و کسی نمی گوید مقاصد شومی دارم ! فقط برایم می نویسند : به تو چه ربطی دارد ؟ قبلا" هم بارها و بارها از این حرف ها شنیده ام اما مگر می شود سکوت کرد ؟

به اعتقاد من هر کس در این دنیا وظیفه ای دارد و اگر همه به وظایف شان عمل کنند دنیای ما بهشت می شود . دیگر ظلم و جنایت و دروغ و رشوه خواری و بی عدالتی جایی در اجتماع مان نخواهد داشت .

 و اما اعتقاد دارم کافی است سکوت نکنیم و مشکلات اجتماع مان را مشکل خودمان بدانیم در آن صورت هر روز از فشار مشکلات کاسته خواهد شد . باید از خودمان بپرسیم چرا دیروزمان شبیه امروز است و امروز بدون تردید با فردا هیچ تفاوتی نخواهد داشت که هیچ بدتر هم خواهد شد ؟

اگر امروز تعداد بی خانمان ها و کارتن خواب هایی که از کوچه و خیابان مجاور خانه مان عبور می کنند دو نفر است چرا باید فردا تعدادشان دو برابر شود و فردای فردا چهار برابر ؟ مسوولیت فردی و وظیفه جمعی ما در قبال چنین تغییر ات منفی چیست ؟ هر یک از ما اگر چشم هایمان را باز کنیم شاهد تصاویر دردناک و فجایع وحشتناکی در محیط پیرامون مان هستیم . چرا باید چنین باشد ؟ چرا حداقل همین پرسش ساده را از خودمان نمی پرسیم ؟ سلب مسوولیت کردن و شانه خالی کردن ، روی برگرداندن و چشم ها را بستن  و سکوت کردن چرا ؟

آیا مرگ فقط برای همسایه است ؟

این ضرب المثل ما ایرانی ها همیشه قلب مرا به دردآورده است . مگر من و همسایه ام در یک کوچه ، یک خیابان و یک شهر یا یک کشور با هم زندگی نمی کنیم ؟ پس چرا ؟

شاید حرف های من تکراری باشند - اما نه تکراری نیستند - یادآوری مسوولیت ها هیچ وقت تکراری نمی شوند . آن قدر می نویسم و می گویم که همه شما را با خودم همراه کنم . بنابراین بدون تهدید ، بدون توهین و بدون پیشداوری حتی بیایید با هم گفت و گو کنیم . هر جا که دیدید اغراق کردم به من هشدار دهید و همان جور هر جا که کم نوشتم یا ترسیدم از نوشتن حقایق باز هم قول هایم را به خودم و به شما خوانندگان نوشته هایم ، یادآوری کنید .

                                                              دیگر پیمان


سه شنبه 7 مهر 1394برچسب:, |
 

" قضاوت تاریخی "

بحران پناهجویانی که از کشورهای سوریه ، عراق و افغانستان به سمت کشورهای اروپایی در فرار می باشند به بزرگ ترین بحران سیاسی _ اجتماعی قاره اروپا پس از جنگ جهانی دوم بدل شده است . من به سهم خودم از ابتدای این بحران پی گیر فراز و فرودهای وقایع آن بوده و هستم ، در طول این مدت شاهد رویکردهای انسانی و غیر انسانی بوده ام که به موازات این جریان تاریخی به وقوع پیوسته و می پیوندند .

دو تصویر بسیار متضاد را دیده ام که نشان دهنده دو نگاه متفاوت به این ماجرهاست تصویر آن خبرنگار مجارستانی که کودک پناهجویی را با لگد می کوبد و تصویر آن پلیس دانمارکی را که بر روی زمین و در کنار جاده نشسته و با دختر بچه سوریه ای مشغول بازی کردن است .

ناظران حقوق بشر بر این نکته تاکید دارند که عملکرد اروپا در مقابل بحران پناهجویان در تاریخ ثبت خواهد شد و کمیساریای عالی پناهندگان بحران کنونی پناهجویان را شرم آورترین فاجعه انسانی در تاریخ معاصر اروپا دانسته اند که توام با قاچاق انسان ، تعرض به زنان و کودکان آواره ، غرق شدن و مرگ آن ها چه در دریا و چه در خشکی ، تراژدی هولناکی را رقم زده است .

اما در این میان کشور آلمان به عنوان یک کشور توسعه یافته با جایگاهی بسیار حایز اهمیت در اتحادیه اروپا تصویری متفاوت از انسانیت و همنوع دوستی را به نمایش گذاشته است و کافیست عملکرد کشور آلمان را با مجارستان مقایسه کنیم ، نخست وزیر مجارستان ورود مهاجران را تهدیدی برای تمدن اروپا و هویت مسیحی آن دانسته و گفته است این افراد نماینده فرهنگی هستند که با فرهنگ و تمدن مسیحی تفاوت بسیار دارد ، آن ها توازن و بافت فرهنگی و اجتماعی اروپا را بر هم خواهند زد و هیچ کشوری از تبعات چنین جریانی در امان نخواهد بود .

درست است که بحران کنونی ذهن روشنفران را به خود مشغول کرده چرا که ورود قریب به پانصد هزار نفر پناهجو به اتحادیه اروپا با چالش های فراوانی توام خواهد بود . " فرانک اشتاین مایر " وزیر خارجه کشور آلمان در روز یازده سپتامبر از بحران مهاجرت به عنوان بزرگترین چالش در تاریخ اروپا یاد کرده و در عین حال همین کشور در خط مقدم پذیرش مهاجران قرار دارد و اعلام کرده تا هشتصد هزار نفر را می پذیرد .

این پاسخ انسانی به یک معضل جهانی نشان دهنده ارزش های بس ارزشمند و زیبای تمدن و فرهنگ این کشور متفاوت است . کشوری که بدون تردید نه فقط مهد تمدن و فرهنگی شایان تحسین بوده و هست بلکه در آینده ای نه چندان دور حافظه جمعی مردم آلمان و تمامی جهانیان رویکرد انسانی اخلاقی اش را در چنین وقایعی به یاد آورده و تحسین خواهند کرد .

خود من سر تعظیم و احترام در برابر این کشور و مردم بزرگ آن فرود می آورم .

ای کاش همه مردم جهان چون مردم آلمان می اندیشیدند و عمل می کردند .

                                                              " دیگر پیمان "


دو شنبه 5 مهر 1394برچسب:, |
 

" اجتماع پیرامون من "

شاید قبلا هم نوشته بودم ساکن منطقه ای هستم که در شمال شهر واقع شده ، البته نه در شمالی ترین مناطق شهر تهران . چرا که امروز حدود ساختارهای جمیعتی ساکن در این شهر با آشفتگی و در هم ریختگی غریبی مواجه است . همچنین نوشته بودم :

این منطقه زمانی باغ شهر بوده اما پس از انقلاب و در طول سه دهه گذشته کاربری اش تغییر یافته و ساختارهای اجتماعی جدید و گاه نا بهنجاری یافته است . تجربه زندگی در چنین محله ای و سر و کار داشتن با آدم های مختلف و متفاوت تجربه ای جدید است هر چند گاه چنان دردناک است که با هیچ تجربه جدیدی قابل مقایسه نیست .

و اما فضای خاص آن ، همچنین قرار گرفتن میان حریم چند بزرگراه که از جهات مختلف پیرامونش قرار دارد سبب شده تا مدام شاهد حضور کارتن خواب ها ، آواره های خیابانی ، بی خانمان ها و زنان و دختران بدسرپرست و خیابان گرد باشم .

در کشور من که بدلیل حضور مذهب در سیاست گرفته تا فرهنگ و حتی مدیریت شهری آرمان ها و ایده هایی آرمانی برای مقابله با فقر ، تکدی گری ، فحشا ، هم جنس گرایی و همچنین عدالت تعریف شده و وجود آن ها به معنای حاکمیت کفر و بی دینی است ، مشاهده چنین پدیده های اجتماعی آن هم به وفور دردناک و سخت عذاب آور است .

در دولت های گذشته تلاش هایی صورت گرفت تا برای تامین مسکن اقشار کم در آمد و آسیب پذیر تمهیدهایی اندیشیده شود ، طرح هایی هم به اجرا در امد اما هیچ کدام نه فقط موفق نبودند بلکه بار منفی بیشتری هم به دنبال داشتند و بر تعداد بی خانمان ها افزوده و فشار آسیب های اجتماعی را افزایش دادند .

از همان ابتدا انتخاب نام مسکن مهر برای برخی از این طرح ها مرا نگران کرد . چرا که وقتی در برخورد با این چنین معضلاتی پای " مهر و محبت " به میان می آید از سر تا به کف پای طراحان و ایده پردازان و مجریانش شکل دروغ و فریب به خود می گیرد . اما ابدا خوشحال نیستم که حدس های اولیه من به حقیقت پیوستند . ابدا مغرور نشدم همان زمان هم در نوشته هایم اشاره داشتم که ابدا امیدوار نیستم به این وعده ها جامه ی عمل پوشانده شود اما ای کاش حتی در صد ناچیزی از وعده های داده شده و امیدهای ایجاد شده به نتیجه می رسی و

و حالا اتفاق جدیدی در شرف وقوع است به جای طرح های ناموفق قبلی از به کار بردن واژه هایی چون مهر و صفا و صمیمیت و مهربانی و محبت خودداری می کنند و طرح " مسکن اجتماعی " را ارایه داده اند !

در خبرها آمده بود که تا پایان سال مطالعات اولیه برای طرح مسکن اجتماعی انجام می شود ! با گذشت دو سال از روی کار آمدن دولت جدید ( دولت یازدهم ) هنوز هم مسکن اصلی ترین خواسته مردم است و بیشترین دروغ ها برای تحقق چنین خواسته های برحقی گفته می شود .

هیچ کس از بافت نا همگون اجتماعی در مناطق حاشیه ای شهرها ، فساد و تباهی در آن ها ، عدم وجود زیر ساخت های حمایتی ، نظام نادرست اقتصادی ، عملکرد غلط نظام بانکی و مدیریت نا توان دولت سخن نمی گوید .

هیچ کس توجهی به این نکته ندارد که فقط ساخت مسکن دردی از نیازمندان آن درمان نمی کند در کنار ایجاد شهرک ها و شهر واره هایی در حریم شهرهای کنونی می باید نگاهی پایدار به طبیعت داشت ، نگاهیی که تضاد و عدم تعارض با زیست بوم های انسانی را در خود داشته باشد ، ایجاد امکانات رفاهی و آمزشی ، ایجاد فضاهای سبز کافی و مورد نیاز ، خدمات جانبی شهری و ....همه و همه از نیازهای ضروری در کنار ایجاد مسکن هستند حال اسمش را هر چه که می خواهید بگذارید : مسکن مهر یا مسکن اجتماعی یا مسکن تبلیغاتی یا ....

فقط و فقط اگر خودتان را فریب می دهید ، بدهید با مردم چنین نکنید . این وضع نمی تواند تا ابد ادامه یابد . اگر انصاف دارید شب ها سری به محله ما بزنید در حاشیه بزرگراه ، پشت بوته ها ، درون مخروبه ها فجایعی را مشاهده خواهید بود که دل هر انسان شرافتمندی را به درد می آورد .

این یک تقاضای مکتوب از سوی یک شهروند نیست ! حقیقتی است که دیر یا زود تبعاتش گریبانگیر یکایک تان خواهد شد .


یک شنبه 4 مهر 1394برچسب:, |
 

" ترکیب خنده دار "

 یکی از خنده دارترین و در عین حال جالب ترین روش هایی که من برای پر کردن اوقات فراغتم یافته ام مقایسه شیوه های خبر رسانی و تحلیل های ارایه شده از سوی رسانه های مختلف ( چه رسانه های مکتوب و چه رسانه های دیداری و شنیداری ) است . نوع پرداختن به خبرها ، حتی ترس از نتایج انعکاس یافتن و بازخوردهای آن ها نزد مخاطبان و ممیزان ، هم سبب خنده می شود ، هم جالب است . هم عجیب و در عین حال دردناک و غم انگیز .

یک دکل نفتی را تصور کنید ، طول و عرضش را در ذهن مجسم سازید ، به مدت زمانی فکر کنید که اسکله ی دریایی ، حمل ، مونتاژ و آماده بهره برداری پس از استقرار در مکان محاسبه شده می گردد و درست در هنگام افزودن به چرخه ی استحصال نفت دیگر وجود خارجی ندارد ، گم شده است ! شاید بر روی کاغذهای محاسباتی و در آمارهای تخصیص بودجه های عملیاتی وجود داشته باشد ، حتی و حتی برنامه ریزی حضور عوامل فنی و اجرایی نیروی انسانی مورد نیاز برای آن صورت گرفته اما : نیست ! انگار نبوده است : از همان روز اول نبوده اما پولش از جیب من و شما پرداخت شده و حالا وجود خارجی ندارد . چه باید گفت ؟ چه باید کرد ؟

ظاهرا" نه چیزی می توان گفت و نه کاری باید کرد ، چاره ای نیست جز پذیرفتن حقیقت و حقایق .

این عیبی ندارد اما عیب دارد . حسن هایی هم دارد مثلا" می تواند سبب خنده شود برخوردهای رسانه ها و ارباب جراید ، خبر رسانان و خبر پردازان و خبرسازان جالب توجه است . من فقط نمونه هایی از آن ها را می نویسم و قضاوت را به خودتان وا می گذارم :

1 - ابهام در خرید دکل نفتی دریایی ...

2 - وعده های عملی نشده در تحویل دکل نفتی دریایی ...

3 - کارشکنی ها هنگام نصب و راه اندازی دکل نفتی ...

4 - خلف وعدهای مسوولان در بهره برداری از دکل ...

5 - گم شدن یا سرقت دکل نفتی دریایی و سرنوشت آن ...

6 - سرنوشت صنعت نفت کشور ...

7 - مدیریت نفتی ضعف ها و ناکارآمدی های آشکار .*(1)

  ______________________________  ______________________________

  *(1) تمامی این عناوین به یک موضوع می پرداختند و مرجع آن ها نیز  موجود است .

  

 


جمعه 3 مهر 1394برچسب:, |
 

" امنیت اقتصادی یا اقتصاد امنیتی "

 در جدیدترین تعاریف علم اقتصاد ، این دانش دیگر تخصیص بهینه منابع و سرمایه ها نیست بلکه اختصاص ارزش ها از سوی تامین کنندگان سرمایه ها و دارندگان منابع است و شناخت فرصت ها ...

وقتی چنین دیدگاهی بر اقتصاد یک کشور حکم فرما باشد همه چیز راهی را که شایسته آن هاست خواهند یافت و یک نظام اقتصادی مسیر درست خود را می یابد .

و اما اگر چنین نشود !

در آخرین خبرها خواندم که طرح ایجاد پلیس اقتصادی به مجلس خواهد رفت و صد البته موافقان و مخالفانی هم دارد . موافقان این طرح می گویند در شرایط کنونی چاره ای به جز برخوردهای امنیتی و انتظامی با قانون شکنی های اقتصادی وجود ندارد و مخالفان نیز می گویند این امر به معنای افزایش هزینه هایی است که هیچ کس از نتیجه آن اطمینان کافی ندارد و صد البته تا کنون در سایر بخش های انتظامی تا چه حد شاهد موفقیت هایی بدون اما و اگر بوده ایم که در این مورد خاص بتوانیم پیشداوری داشته باشیم ؟

یکی از اعضای کمیسیون برنامه و بودجه مجلس گفته است در حال حاضر اقتصاد کشورمان با چالش های زیادی مواجه است و به نمونه هایی هم اشاره کرده مانند وجود فعالیت موسسه های مالی و اعتباری غیر مجاز ، لیزینگ های غیر مجاز ، تعاونی های غیر مجاز ، فرارهای مالیاتی و امثالهم ایشان افزوده که بانک مرکزی کشور و وزارت اقتصادمان در برخورد با این موسسه ها و نهادهای اقتصادی دچار سر درگمی هستند و دلیل آن هم نبود قوانین و ضوابط مشخص و دقیق و تعیین کننده می باشد . حالا من از خودم می پرسم تشکیل پلیس جدید بدون آن که قانون و ضابطه ای برای اجرای وظایفش در اختیار داشته باشد چه معنایی دارد ؟

و از شما دوستان خوبم می پرسم با خواندن چنین خبرهایی ، نقد و تحلیل ها و بررسی های رسمی پیرامونشان آیا من به عنوان یک جوان می توانم به آینده ای که حداقل از نظر اقتصادی امیدی به پیشرفت داشته باشم دل خوش کنم ؟

اقتصاد یک بخش این داستان غم انگیز است ، در فرهنگ ، امور اجتماعی و سیاست هم از این اخبار یاس آور بیسار شنیده می شود به عنوان مثال باز هم در خبرها خواندم که یک شرکت تولید کننده آب معدنی که قدیمی ترین و شناخته شده ترین تولید کننده آب معدنی در ایران است پلمپ شده و اگر چه عدم رعایت ضوابط بهداشتی در تولید این محصول دلیل پلمپ شدن آن ذکر شده اما گفته اند چون این شرکت با امتیاز یک شرکت فرانسوی به کار مشغول است و پس از تحریم ها ، هیاتی فرانسوی به ایران سفر کرده است ، لغو مجوز تولید شرکت نوعی قدرت نمایی سیاسی بوده و پس ....

آیا من حق ندارم هنگام نوشیدن یک لیوان آب هم نگران پایین رفتن آن از گلویم باشم ؟

باز هم شما به من بگویید : چه بکنم یا چه باید بکنم تا کاری کرده باشم ؟

اگر هر یک از جملات و کلمات نوشته شده در این چند ستون خلاف واقعییت هایی است که حتی رسانه های جمعی ما به آن ها پرداخته اند ، گردنم از مو باریک تر ، هر چه خواستید با من بکنید !

                    " دیگر پیمان با گردنی از مو باریک تر "


چهار شنبه 1 مهر 1394برچسب:, |
 

به وبلاگ من خوش آمدید

 

لینکها

حمل ارسال خرید ماینر از چین

حمل و نقل هوایی چین

قلاده اموزشی شوک دار

ارتباط تصویری و دوست یابی

سفارش آنلاین قلیون

 

مطالب قبلی

» سپید و سیاه
» آمبولانس ecnaludma
» گره هایی بر ریسمان شعور
» دلم نوشته که نوروز دلم می خواهد ‌‌"
» " برمیگردم "
» " مدیریت خشم "
» " اقتصاد بدون فرهنگ "
» " همیشه به یادت هستم "
» سفره فقرا و میز اغنیا
» " دخل و خرج بی سامان "
» " دخل و خرج بی سامان "
» فقر مکتوب _ فقر ملموس
» فقر مکتوب _ فقر ملموس
» " اقتصاد سنگ قبری "
» " انگیزه و برخورد "
» " اقتصاد و اعتراض " ( 3 )
» " اقتصاد و اعتراض " ( 2 )
» " اقتصاد و اعتراض "
» " جهش از دل خطر "
» " خوراک خوب "

 

ارشیو

شهريور 1401

مرداد 1401

اسفند 1399

تير 1398

خرداد 1398

بهمن 1397

دی 1397

آذر 1397

آبان 1397

مهر 1397

شهريور 1397

مرداد 1397

تير 1397

خرداد 1397

ارديبهشت 1397

فروردين 1397

اسفند 1396

دی 1396

مهر 1396

شهريور 1396

مرداد 1396

آبان 1395

مرداد 1395

تير 1395

آذر 1394

آبان 1394

مهر 1394

شهريور 1394

مرداد 1394

تير 1394

خرداد 1394

 

نویسندکان

پیمان

 

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان دیگر پیمان و آدرس digarpeyman.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.





لینک ها

ردیاب ارزان ماشین

همسریابی دائم

جلو پنجره جک جی 5

همه چیز درباره درگاه پرداخت

 

امکانات

RSS 2.0

فال حافظ

قالب های نازترین

جوک و اس ام اس

جدید ترین سایت عکس

زیباترین سایت ایرانی

نازترین عکسهای ایرانی

بهترین سرویس وبلاگدهی

 


نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

خبرنامه وب سایت: