همیشه از خودم پرسیده ام امکان بازی کردن در عرصه های سیاسی بیشتر است یا در فضاهای فرهنگی یا در حوزه های اجتماعی و یا شاید در بازارهای اقتصادی ? مقصود. من یک بازی منظم و قانونمند با قوانینی مشخص مانند ورزش هایی مانند فوتبال یا والیبال نیست !

بازی در فضافضاهایی که از آن نام بردم از هیچ قانون مشخص و از پیش توافق شده ای پیروی نمی کند . بازیگران فقط بر اساس منافع خود عمل می کنند و حق دارند یا بهتر بگویم به خود حق می دهند روش های بازی کردن شان را خودشان تعیین کنند . قصد من از به کارگیری واژه " بازی " آن رفتارهایی است که با هدف " جعل هوشمندانه " واقعیت های سیاسی ، فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی صورت می گیرد و غالبأ مقاصد شرافتمندانه ای را دنبال نمی کنند . 

چنین بازی های غیر اخلاقی و غیر انسانی اگر چه از هیچ قانونی پیروی نمی کنند اما روش ها و ساختارهایی شبیه به هم دارند . بزرگ ترین شباهت میان بازی ها روش بازی کردن بازیگران و دلیل آغاز بازی و زمان شروع آن هاست . 

به عنوان مثال درست در زمان هایی خاص و به دلایلی مشابه که شرایط بر دشمنان مرد سالاری تنگ می آيد . بازی ها و بازی کردن ها آغاز می شود . 

فضا سازی های رسانه ای به ويژه در شبکه های مجازی از بالا گرفتن آتش جنگ هفت ساله در سوریه و در آخرين استان آن " عدلب " که می تواند به یک فاجعه انسانی بدل شود تا اخبار رسانه ای که به وقایع حقوقی و قضائي می پردازد ، پایین آمدن قیمت دلار در کشور به صورت مقطعی ، تغییر در فضاهای تبلیغاتی پیش از آغاز ماه عزاداری ، ماه محرم در کشور اشغال سفارت ایران در عراق و در شهر بصره ، آتش زدن پرچم آن و لگد کوب کردن تصویر رهبر مسلمین جهان ، چند اعدام صورت گرفته از پی مخالفت های گسترده و امثال این ها ... همه و همه نشان دهنده آغاز بازی هایی هستند که آينده روشنی را نوید نمی دهند . به خصوص این که چنین بازی ها در همه عرصه های سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی هم زمان با هم و با قدرت تمام آغاز شده اند و کسی به امکانات بازی توجهی ندارد تا چه رسد به پایبندی به اصول اخلاقی و انسانی اولیه ای که همه ما مجبور به پیروی از آن ها هستیم . 

 می گویند اگر به پاسخ این درسش ها در قبال هر پدیده ای برسی ، آن را شناخته ای ! می شود گفت این حرف تا حدی درست است . اگر بدانی چرا چنین شده ، چطور تا به این جا رسیده ای و چه ریشه هایی چگونگی امروز را باعث شده اند ، تکلیف تو در قبال خودت ، خانواده و عزیزانت ، جامعه و کشورت و از همه مهم تر " زندگی " روشن است . اما نکته بسیار جالب توجه این جاست که چراهای امروز فقط یک پاسخ ندارند . 

ما مردمی هستیم که در شرایط معمول زندگی بی هیچ چرایی می پذیریم و به دنبال پاسخ نمی گردیم ، در قبال پرسش هایی مانند چطور شد که تا به این جا رسیده ایم سکوت می کنیم و پاسخ های احتمالی مان را _ به خصوص اگر باعث درد و رنج مان بشوند _ پشت گوش می اندازیم و چگونگی ها را زود فراموش می کنیم . می دانید چرا ? دلایلش را من برایتان می گویم : به نفع مان نیست ، مایه دردسر است ، رنج و درد و عذاب وجدان از پی دارد . پس به نفع مان نیست که درگیر خودمان شویم ... 

در شرایطی که امروز قرار داریم همه چیز به خودمان باز می گردد ، به خود ما که ملتی هستیم با یک ویژگی خاص . آن ویژگی این است که : مسؤوليت کارها و اعمال مان را نمی پذیریم . قر می زنیم ، نفرین می کنیم با جریان رود همراه می شویم و مدام می گوییم این رود آب زلال و شفافی ندارد که هیچ به عقب بر می گردد و ما را به دریا نمی رساند که هیچ رو به باتلاق دارد . اما فقط و فقط همین . نه هیچ تلاشی می کنیم و نه اصلا چشمی به فردا داریم . گذشته را هم که گفتم . دلمان می خواهد فراموشش کنیم ، حرفش را نزنیم و از همه مهم تر به دنبال چرایی ها و چگونگی هایش هم نیستیم . 

همه این ها را نوشتم تا فقط به یک چیز برسم : بیایید چشم های بازی داشته باشیم ، فراموشکار نباشیم ، بهای زندگی کردن را باید پرداخت با دانستن پاسخ چرا و چطور و چگونه ها ... از گذشته درس بگیریم و بکوشیم تا زندگی کنیم . 

همه شما می دانید مقصود و منظورم از این همه نوشتن چیست : هدف به دست آوردن آگاهي است و پرهیز از تکرار خطاهای گذشته ، فصل بازگشایی مدارس است ، فصل آموزش و یادگیری شروع شده . من هیچ تردیدی ندارم که اگر بیاموزیم _ درست بیاموزیم _ پاسخ پرسش هایمان را بیابیم و بکوشیم به کارشان بگیریم ، زندگی متفاوتی خواهيم داشت _ سرنوشت مان تغییر خواهد کرد و زندگی خواهیم کرد آن جور که شایسته ماست و نه مثل گذشته ها ... 

خود من این کار بزرگ را از خودم آغاز کرده ام و توقف نخواهم کرد هیچ مشکلی یا هيچ " بحرانی " نخواهد توانست مانع شخص خودم شود . تضمين رسیدن به این هدف بزرگ هم حرف و قسم و آیه نیست ، عمل و رفتار من است در فصل نویی که پیش رو دارم ... 

می خواهم بیاموزم که از تجربه های گذشته درس بگیرم و خطاهای قبلی را تکرار نکنم و راهی شایسته برای فردا بیابم ... این تصمیم برگشت ناپذیر من است ...

 سوال پرسیدن از رییس جمهوری حتما لذت بخش است ، نماینده مردم بودن و رییس جمهور یک کشور را برای عملکردهایش زیر سؤال بردن چنان لذتی دارد که فقط در چشم ها و چهره و کلام نمایندگان مجلس شورای اسلامی می شود دید و نه در هیچ کجای دنیا ! 

چندی پیش جلسه پرسش و پاسخ نمایندگان از رییس جمهور محبوب و دوست داشتنی کشورمان برگزار شد . من محو تماشای تصاویری بودم که از تلويزيون می دیدم و قصد کردم که برداشت هایم را از آن اتفاق برایتان بنویسم . هر چند هفته قبل هم نیت کردم که این کار را انجام بدهم اما آن قدر شوکه و خرد بودم که نتوانستم ، نتوانستم هیچ چیزی بنویسم ...

هفته قبل یکی از وزرای دولت استيضاح شد و گفته می شود در طول هفته آينده احتمال استيضاح دو وزیر دیگر هم وجود دارد . مسأله پرسش از رییس جمهور یا برکناری یک وزیر نیست ، مسأله اصلی روابط انسانی است ! هفته گذشته ناشایست ترین رفتارها را در صحن مجلس شاهد بودیم . آن هم از سوی نماینده هایی که قرار است الگوی مردمی باشند که آن ها را به عنوان بهترین و شایسته ترین انتخاب خود به مجلس فرستاده اند تا از حقوق شان دفاع کنند و بهترین شرایط را برای توسعه کشور فراهم آورند ! 

نمایندگان از الفاظی رکیک استفاده می کردند ، رفتارهای زشت و ناپسندی هم نشان می دادند که من خجالت کشیدم . این رفتارها چنان بر من تاثیر گذاشت که چند روزی نتوانستم بنویسم . اما شاید باور نکنید دیروز نه فحش و ناسزایی در کار بود و نه رفتارهای خشن اما تاثیر منفی حرف های رییس جمهور و نمایندگانی که پرسش هایشان را مطرح می کردند بیشتر از از هفته قبل بود . 

شاید به من بگویید هیچ لفظ رکیک یا توهینی یا ناسزایی از نمایندگان شنیده نشد . اما همین که به هم بگویند " دزد " ، " نفهم " ، " شریک دزدی " و یا ... ! همین ها را وقتی از زبان نمایندگان فرهیخته و برجسته مجلس بشنوی معنایش آن است که رکیک ترین ناسزا ها را از زبان پلیدترین مردمان شنیده ای ! و اما چه چیز باعث شد تا بگویم با وجود آن جلسه پرسش از رییس جمهور محترم بدون زدن حرف های ناشایست و کشتی گرفتن و هل دادن مخالفان در مقابل دوربین های تلويزيون برگزار شد بدتر از جلسه استيضاح وزیر او بود این است که : رییس جمهور به خدا سوگند خورد و از نام های " جلاله " پروردگار استفاده کرد و گفت به " ولله " ما مشکل نداریم ! از ارایه آمارهاي نادرست و اغراق های بی مایه پرهیز نکرد و نمایندگان مردم هم اگر چه به انتقادهای تند بسنده کردند و رفتار زشتی از خود نشان ندادند ، حقیقت ها را نگفتند .

جلسه دیروز رویکرد اقتصادی داشت اما مباحث سیاسی هم در آن راه یافت . هیچ پاسخ روشن یا قانع کننده ای هم به پرسش ها داده نشد : قاچاق کالا و ارز ، بیکاری ، کاهش ارزش پول ملی همه مبحث های اقتصادی اند اما ریشه های سیاسی دارند و بدیهی است که رییس جمهور ما و نمایندگان مجلس مان سیاست برایشان بیش از اقتصاد در اولویت است !